ماهی پر از اجابتهای پی در پی
صدای آشنای قدمهای بارانی ماه مبارک
و قدرهای ناشناخته ،
و سحرهای بالنده ،
و افطارهای روشن و تابناک
دریچه های باز شده قلبها به افقهای بیکران ربنا
اینجا ، این ساعات و این لحظات آسمانی ترین لحظات زمین
عروج هر شبه به ملکوت ربنا ،
و عطر افتتاح تماس با خدا
و جاری شدن در دقایق نورانی دعای دستهای ارباب
اللهم عجل لولیک الفرج
یا مولای یا صاحبالزمان
شقی من خالفکم و سعد من اطاعکم
…..
ارباب ،
حضرت نور،حضرت باران ،
ارباب مرا ببخش برای ساعات و دقایق و
آناتی که نام محب و طالب تو را
یدک می کشیدم اما ،
نبودم آنی که باید می بودم
حضرت محبت ،
ذخیره حق ، خسرو جهان
عزیز جهان ،
مرا ببخش ، این طفل غافل را که آزرد دل مهربانت را و تو بی آنکه
نگاه به عمق غفلت و گناهم کنی دست بر سرم کشیده و دعایم کردی ،
ارباب ،
برای روزهایی که باید طلبه ات می بودم اما نبودم ببخش ،
باران لطف نگاهت را از این صغیر عشق لایتناهی ات دریغ مدار !
دعای شبهای بارانی ام دیدن دوباره ات ،
شاید بگویند دوباره جایی معنا دارد که اولی هم باشد و این اولین
برای من که چند بهار عمر را در بهاران نفسهای تو سپری کرده ام بی معنا باشد
اما نمی دانند که محبت تو خون رگهای همیشه بیدار من است
من در قلب خود به نور فطرت تو را جسته و یافته ام
کودک بودم اما از همان کودکی دلم با تو بود نه با غیر تو
دوستت داشتم شاید نور محبت علی مرا صادقانه
بی بحث و قال و مقال به کوی محبت تو رساند
برای محبتت به سند نیاز نبود
جاری بودی چون رود و زلال چون چشمه
و قلب من عاشق پاکیها ،
من تو را بارها دیده و بوییده ام و نوازش دست ناصحانه ات بر سرم
من تو را بارها دیده و بوییده ام
و در شب کوچ تو نه یک غریبه ، که جان خود را در رفتن می بینم
امامم برایم دعا کن تا برای دل اربابم ثقل و وزر نباشم
دعا کن برای سلامتی جان عزیزمان
امام خامنه ای
شادم به شادیت ارباب.
…
دلم پروازی آرام به سوی آن سرداب بیکرانه ات می کند که در خواب
دیده است .
پروازی به کرامت خودت ، به کرامت دستهایت که قصه ای دیگرگونه
دارند ، دستهایی رشید،
تو پسر راز رشیدی ،
آقا ، سفری به سردابت می کنم و آن آبهای متلاطم که دور سرت می چرخند و
طواف کرده و از شرم آب می شوند ، یاد کربلا و مشک خالی تو،
یاد اشکهایی که بر گونه های حیدریت جاری بود
حالا این آب چه می گوید ؟
حالا دیگر ؟ حالا وقت آمدن و یاری کردن بود ؟
دیگر برای عباس چه فرق می کند عباس دلش از میان آبهای عالم با
همان یک مشک آب بود تا به دست اربابش برساند حالا دیگر ؟
حالا هی دور سر عباس بچرخ ، دل عباس که شکست …
ظهور نور محمدیه صلی الله علیه و آله و سلم
مبعث روز بعث و برانگیخته شدن کسی به رسالت است که
در عالی ترین مراتب کمالی قرار داشت …
از آیات نورانی سوره ضحی اشاره لطیف ربوبی به فقر
نبی مکرم صلی الله علیه و آله و سلم می باشد .آن جا
که می فرماید :«فاما السایل فلا تنهر »
می شود این برداشت را از این معنا نمود که آن فقری
که اوج عالی ترین مراحل سیر عرفانی ، معنوی و
عبودیت می باشد در عالی ترین و اعلی ترین درجاتش
فقط نبی مکرم اسلام واجد آن بود . و چون می فرماید :
تو را فقیر یافت پس بی نیاز نمود ، می شود پی برد که پیامبر
پیش از بعثت به درجه فقر رسیده بود و همین مبین آن است که
ایشان سیر کمالی فوق تصوری در تمام روزگار عمر پر برکت
خویش داشتند . و چرا چنین نباشد ؟
در حالی که خلقت ایشان پیش تر از خلقت هر چیز وهرکس
بوده و وقتی خبری از وجود نبود خداوند نور مقدس او را آفریده بود
تا در عرش پروردگارش تسبیح و تحمید و تقدیس خدا بگوید ،
و بشارت آمدنش را آن به آن به انبیا عظام داده بود و جهانی چشم انتظار
میلاد و بعثتش بودند . تربیت او را رب العالمین بر عهده گرفته و جدای از
عوالم پنهانی که دارد و احدی را رهیافتی به درک آن عوالم وسیع و عظیم
نیست آنچه از ظواهر آیات استنباط می شود نیز گویای همین مطلب است
…
چهل سال ریاضت و بندگی
در نیمه های شب ، کوچه پس کوچه های مکه _که سیاهی بتها و بت
پرستان در حصارش گرفته و دیگر آن نورانیت زمانه های خلیل الله
را ندارد _به صدای قدمهای مردی درهم می شکند . مردی که عوام
و خواص حجاز ، قدیس و امین می دانند و او را جوانمردی می شناسند
که ملقب به محمد امین گشته است . در آن سیاهی و تاریکی آهسته به کجا می رود
این جوانمرد موحد که پاک و طاهر است از هر چه آلودگی که این روزها مکه و حجاز و شبه
جزیره و دنیا را پر کرده است؟
خواص می دانند عادت مالوف محمد جوان است که روزها و شب هایی از ایام
سال را به حرا برود برای عبادت .
دقایقی دیگر در اوج کوه نور ، خورشید می درخشد ! نه خورشید آسمان ! خورشید
ملکوت ، وقتی در محراب عبادت مستقر گردد و از عالم منقطع شود خدا می داند چه
زلزالی در جهان می افکند این بنده مقرب خدا .
در پیشانی اش نوری می درخشد که خواص می بینند و عوام حس می کنند …
 |
