روضه گاه مجازی تسنیمی از جنت یار

شادم به شادیت ارباب.

…

دلم پروازی آرام به سوی آن سرداب بیکرانه ات می کند  که در خواب

دیده است .

پروازی به کرامت خودت ، به کرامت دستهایت که قصه ای دیگرگونه

دارند ، دستهایی رشید،

تو پسر راز رشیدی ،

آقا ، سفری به سردابت می کنم و آن آبهای متلاطم که دور سرت می چرخند و

طواف کرده و از شرم آب می شوند ، یاد کربلا و مشک خالی تو،

یاد اشکهایی که بر گونه های حیدریت جاری بود

حالا این آب چه می گوید ؟

حالا دیگر ؟ حالا وقت آمدن و یاری کردن بود ؟

دیگر برای عباس چه فرق می کند عباس دلش از میان آبهای عالم با

همان یک مشک آب بود تا به دست اربابش برساند حالا دیگر ؟

حالا هی دور سر عباس بچرخ  ، دل عباس که شکست …